روی (زینک) به میزان 2 تا 3 گرم در بدن انسان وجود دارد که بالاترین غلظت آن در کبد، پانکراس، کلیه، استخوان و ماهیچه‌ها قرار دارد. سازمان جهانی بهداشت، کمبود روی را به عنوان یکی از ده عامل عمده‌ی بیماری در کشورهای در حال توسعه معرفی کرده است.

عملکرد "روی" در بدن

روی موجب افزایش توده استخوانی شده و روی در ساختمان کریستالی، آنزیم‌ها و ناحیه متمایزسازی استخوان وجود دارد. تصور می‌شود برای فعالیت کافی استخوان سازی تشکیل آنزیم های استخوان مثل آلکالین فسفاتاز و کلسیفیکاسیون به آن نیاز باشد. بتا آلانیل هیستیدین (کارنوزین) یک ترکیب روی است که تشکیل استخوان را به شدت تحریک می‌کند و استخوان از دست رفته به دلیل پیری، تخلیه اسکلتی، مسمومیت استخوان با آلومینیوم، کمبود ویتامین دی و کلسیم، آرتریت، کمبود استروژن، دیابت و شکستگی را بازیابی می‌کند. چنین ترکیبات جدیدی از روی می‌تواند برای پوکی استخوان و سایر اختلالات درمان کمکی باشد.

منابع غذایی و دریافت "روی"

صدف که بسیار غنی از روی است، سایر سخت پوستان دریایی، جگر غلات کامل، لوبیای خشک (حبوبات) و مغزها منابع خوب روی هستند. به طور کلی دریافت روی با دریافت پروتئین همبستگی قوی دارد.

عوارض و علائم کمبود "روی" در بدن

نشانه‌های بالینی کمبود روی که اولین بار در پسر جوان شرح داده شد شامل؛ کوتاهی قد، هپیوگونادیسم، کم خونی خفیف و سطح کم روی در پلاسما می‌باشد. نشانگان دیگر کمبود روی عبارت است از: کاهش حس چشایی، تاخیر در التیام زخم، ریزش مو و اشکال متفاوت زخم‌های پوستی. کمبود اکتسابی (ثانویه) روی ممکن است در نتیجه‌ی سوء جذب، گرسنگی مزمن، یا افزایش دفع از طریق ادرار یا پانکراس یا سایر ترشحات ایجاد شود.